Ποτέ δε θα ξεχάσω το πρώτο μου κολύμπι. Ήμουν τριών χρονών και η μαμά μου, μου έφερε δώρο κάτι πορτοκαλιά μπρατσάκια. Μου είπε ότι τώρα με αυτά θα κολυμπάω σαν τους μεγάλους. Πράγματι μου τα φόρεσε στα χέρια και εγώ άρχισα να επιπλέω και να κολυμπάω. Ήμουν τόσο χαρούμενος. Ξαφνικά κοίταξα γύρω μου και είδα μερικά παιδιά να κολυμπούν πιο γρήγορα από εμένα.
Παρατήρησα ότι «κάτι» πορτοκαλί φορούσαν στα πόδια τους. Μήπως η μαμά μου είχε κάνει λάθος; Μήπως τα μπρατσάκια έπρεπε να τα βάλω στα πόδια μου να κολυμπώ κι εγώ σαν τους άλλους; Δεν άργησα να το δοκιμάσω . Και τότε ήρθε η καταστροφή! Τα πόδια μου ανέβηκαν ψηλά . Το κεφάλι μου μέσα στη θάλασσα. Φώναζα, έπινα νερό, χτυπούσα τα χέρια μου, τίποτα. Μόνο τα πόδια μου ήταν έξω από τη θάλασσα. Εγώ ήμουν μέσα. Νόμιζα ότι θα πεθάνω. Ό,τι και να έκανα δεν μπορούσα να πάρω ανάσα. Μέσα στον πανικό δυο δυνατά χέρια με σήκωσαν ψηλά. Θεέ μου, ανάσανα! Ήταν ο μπαμπάς μου πανικόβλητος κι αυτός. Άρχισε να μου φωνάζει: «τα μπρατσάκια είναι για τα μπράτσα, δεν είναι βατραχοπέδιλα»! Το είχα καταλάβει. Η εμπειρία ήταν τραυματική. Από τότε δεν υπάρχει περίπτωση να δω βατραχοπέδιλα ή μπρατσάκια και να μην νιώσω έναν κόμπο στο λαιμό!
